Welatparêzî ne têgeheke ji rêzê ye. Pêwîst e mirov girîngî û wateya vê têgehê baş bibîne û bizanibe. Di civaka me de kesekî/ê ku di hilbijartinan de dengê xwe bide û di dilê xwe de hezkirinekê ji bo Tevgera Azadiya Kurdistanê bihebîne ew welatparêz e. Lê belê bi dengdayîn û hezkirinekê mirov nabe welatparêz. Di hemû olan de jî ev tê gotin; kesên oldar divê şertên oldariyê bi cih bînin, yan na ew bi devkî nabe oldar. Rast e ev ji bo welatparêziyê jî derbasdar e.
Baş e, ji bo welatparêziyê pîvan çi ne, kî li gorî van pîvanan tevdigere? Niha kesên li welatekî dijîn û bi her awayî wî welatî diparêzin ji wan re welatparêz tê gotin. Welat, ji erdnîgariyekê pêk tê. Lê belê ji civak û baweriyan bigire heta hemû nirx û berhemên li ser wê erdnîgariyê, ji dîrok, çand û huner, folklor û kelepora li ser wê erdnîgariyê pênaseya welatekî ye. Di heman demê de ew xweza, çem û kanî, dol û çiya, bax û bexçe, erd û zevî, dar û daristan hemû jî xweşikî, reng û gûnê wî welatî ye. Kesên ku li ser wê erdnîgariyê dijîn pêwîst e parastina van hemûyan bike.
Li gorî vê pênase û van şertan em çiqasî dikarin ji xwe re bêjin welatparêz. Em çiqasî welatê xwe diparêzin. Em ji xwe bipirsin, gelo em çiqasî axa xwe diparêzin, em çiqasî civak, bawerî, nirx û berhemên xwe diparêzin? Em çiqasî xwedî li dîroka xwe derdikevin, çand û hunera xwe, ziman, nasname û folklora xwe dijîn û diparêzin? Em çiqasî xweza û erdnîgariya xwe ji talan, qirkirin, mêtingerî û êrîşan diparêzin? Gelo em çiqasî nirxên vî welatî û vê civakê diparêzin? Heke em li ser xwe bifikirin em ê bibînin ku me çiqasî parastiye.
Yek ji nirxên vî welatî jî mirovên bi rastî jî welatparêz in û yên ji bo vî welatî canê xwe datînin holê. Ew nirxên malî civakê bûne jî pêwîst e bên parastin. Îro li seranserê çiyayên Kurdistanê têkoşer û şervanên azadiya civak û welêt hene. Îro di nav dîwarên zindanan de bi hezaran dîlên azadiya Kurdistanê hene. Îro li Zindana Îmraliyê rêberê civaka kurd û civakên bindest birêz Abdullah Ocalan dîlgirtiye û ji bo gelan têdikoşe û li ber xwe dide. Îro di şexsê berxwedêr û têkoşeran de qirkirinek dijwar li ser civak û welêt heye. Heke em ji xwe re bêjin welatparêz pêwîst e em van nirxan biparêzin. Parastina van nirxan jî bi berxwedan û têkoşîneke bi biryardarî pêkan e.
Pîvan û pileya welatparêziyê roj bi roj zêde û bilind dibe. Lewre ev welat, civak û hemû nirxên li ser vê xaka Kurdistanê di bin gef, êrîş, mêtingerî û dagirkeriyekê de ne. Bi her awayî qirkirinek heye. Ji ber wê pêwîst e welatparêz li dijî hemû qirkirinan raweste û peywira xwe ya parastinê bi cih bîne. Heke di civaka kurd a xwedî gelheyeke bi 40 milyonî sed hezar welatparêzên dilsoz û şertên welatparêziyê bi cih bînin hebin ez bawer im dê îro civaka kurd û Kurdistan ne di vê rewşê de bûya. Lewre li gel parastinê rêxistingeriyek xurt jî bihata kirin dê ew hejmara welatparêzan bigihişta milyonan û dê civaka kurd û xaka Kurdistanê ne di vê rewşê de bûya.
Ji ber vê yekê ya em ê ji xwe re nebêjin welatparêz an jî em ê şertên welatparêziyê bi cih bînin. Heke ew angaşte me ya welatparêziyê hebe pêwîst e em li dijî, talan, qirkirin, komplo, lîstik, tundî û tecrîda li ser nirx û civakê rawestin. Pêwîst e em destûrê nedin hişmendiya berjewendîparêz a ku xwe li ser nirxan ava dike û nirxên civak û welêt binpê dikin. Pêwîst e em hemû fikarên takakesî bidin aliyekî û li ser fikarên xak û civakê rawestin.
Dem ev dem e ku welatparêz peywira xwe bi cih bînin an na dibe ku sibê gelekî dereng be. Lewma dijminê vî gelî ranaweste, bi şev û roj ji bo tunekirinê dixebite. Ji ber wê di vê pêvajoya girîng de bar û pêywira herî girîng dikeve ser milê welatparêzan.
