Li Tirkiyeyê girtîgeh hertim bûne mijara sereke ya civakê. Kengî dewleta tirk dest bi êrîşa li hemberî gelan dike ewilî ji gitiyên siyasî dest pê dike. Ev yek ji darbeya faşîst a 1980’ê vir ve heta niha bênavber didome. Heta mirov dikare bi rehetî bibêje ku faşîzma niha li ser girtiyan tê meşandin ji salên 80’ê jî wêdetir e. Çima wêdetir e? Ji ber ku niha rastiyeke bi navê Girtîgeha Îmraliyê li ber çavan e.
Wekî tê zanîn Rêberê Gelan Abdullah Ocalan 23 sal qediya ketiye sala 24’an di wê giravê de tê tecrîdkirin. Dest ji mafên mirovan berdin mafên xwezayî jî li wir tune ye. Ji astengkirina hevdîtina bi mabatan re bigirin heta pêwîstiyên jiyanî, her tişt li wir qedexe ye. Bi gotineke din agahî Rêberê Gelan Ocalan û girtiyên din nayê girtin. Faşîzma li Îmraliyê tê meşandin hatiye asteke bi vî rengî. Ev yek niha li hemû girtîgehan belav kirine û niha jî li derve dimeşînin. Pêkanînên li Îmraliyê dimeşînin niha li seranserê Kurdistan û Tirkiyeyê dimeşînin. Faşîzmeke wisa avakirine ku nahêlin bi malbatên xwe re bên cem hev. Ji vê jî wêdetir, ji ber avêtina voltayê cezayê disiplînê li Rêberê Gelan Ocalan birîne. Aliyê ku mirov matmayî dihêle ne tenê birîna cezayê disîplînê ye, bêdengiya li hemberî ev pêkanîna dermirovahî ye.
Ji bo mirov rastiya girtîgehan baş fêm bike hewceye qala çend tiştan bike. Ya ku ewilî tê hişê mirov bûyera Garîbe Gezer e. Faşîstên AKP-MHP’ê li girtîgehê hem tecawizî wê kirin û hem jî îşkence lê kirin. Bi ser vê faşîzmê de cenazeyê jina kurd Garîbe Gezer ji girtîgehê derket. Ev bi tena serê tiştên li girtîgehan tên jiyîn radixe ber çavan. Faşîstan îşkence û tecawizê têr nedîtin wê li ber çavên mirovahiyê şehîd kirin. Ma tenê ev bûyer pêk hat? Na. Yek ji lehengê kurdan Xelîl Guneş û hevrêyên din bi zanebûn roj bi roj di girtîgehê de rizandin û dawiya dawî şehîd kirin. AKP û MHP’a faşîst bi şehîdkirina Guneş û hevrêyên din rûyê xwe yê dûrketina ji mirovahiyê piştrast kirin.
Faşîzma ku li Girava Îmraliyê destpê kir û niha li hemû girtîgehên bakurê Kurdistanê û Tirkiyeyê tê meşandin, xwe gihandiye derve. Derve jî kirine mîna girtîgehan. Hema hema li hemû girtîgehan faşîzma AKP-MHP’ê gihîştiye lûtkeya herî jor. Bi taybetî jî li ser girtiyên nexweş vê faşîzmê dimeşînin. Li hemberî vê yekê dîlên azadiyê di nava bêderfetiyê dest bi grevên birçîbûnê kirine. Li derve jî tenê malbatên wan di nava çalakiyan de ne. Ev dîmen bi tena serê xwe şermeke mezin e.
Ev faşîzma li Îmraliyê hatiye destpêkirin û niha li hemû qadan tê meşandin bi tena serê xwe sedema serhildanê ye û ji wê zêdetir sedema hilweşandina pergala rizyayî ye. Lê mixabin hîn jî ev bêdengî didome. Ya girîng ew e ku hîn jî hejmareke zêde ne di ferqa pêla faşîzmê de ne. Ji ber vê bêdengiyê, faşîzmê pêşî li girtîgehan û niha jî li ser civakan dimeşînin.
Jixwe ne hewceye êdî mirov qala tiştên li girtîgehan diqewimin bike. Herkes dibîne û dibihîze. Aliyê kêm mayî berxwedana li hemberî faşîzmê maye. Ev jî barê ser milê her kesî ye. Ji bo hilgirtina vî barî şert û merc ji her demê bêhtir guncavtir e. Mînaka vê ya li ber çavan berxwedana Rêberê Gelan Ocalan e.
Li hemberî vê faşîzmê Rêberê Gelan Ocalan zêditirî 50 sal in li ber xwe dide. Niha jî li Îmraliyê di nava tecrîdagirankirî de ku tu kes nikare saetekê li wir karibe bijî, 24 sal in li ber xwe dide. Ev berxwedan hemû êrîşên komplogeran val dexist. Tişta ku dikeve ser milê me em vê berxwedanê li hemû qadên jiyanê bimeşînin. Ji bo vê jî Newroz qada herî guncav e. Ji niha de em Newrozê bikin wesîleya azadiya fîzîkî ya Rêberê Gelan Ocalan. Divê êdî em vê yekê baş zanibin ku heta azadiya fîzîkî ya Rêber Ocalan pêk neyê em tu kes azad nabin.
